درآمدی بر زمینه‌های نوستالژی در نهج البلاغه

نوستالژی یک حالت روحی بوده و یکی از رفتارهای ناخود آگاه انسان به شمار می­آید که در پی انگیزش­های فردی یا اجتماعی و سیاسی به وجود می­آید. امام علی(ع) نیز به عنوان یک انسان که در جامعه خویش زندگی می­کرد و واقعیت­های آن را ملاحظه می­نمود، گاهی چنین حسی برایش دست می­داد. مرور گذاری کتاب نهج البلاغه بیانگر انعکاس حس غربت امام به خاطر رخدادهای جامعه پیرامونش است. نیرنگ دشمنان، ساده لوحی سپاهیان، دغدغه آینده مردم، نگرانی به خاطر تساهل دینی و کاهلی در اجرای احکام و انحراف جامعه از مسیر اصلی، چیزهایی بود که بیشتر بدان حس دامن می­زد. پژوهش حاضر با تکیه بر روش تحلیلی ـ توصیفی سعی دارد به این پرسش اصلی پاسخ بگوید که حس نوستالژیک امام در نهج­البلاغه چگونه منعکس شده است؟ یافته­های پژوهش بیانگر آن است که ابعاد گوناگون نوستالژی در نهج­البلاغه انعکاس یافته است و دو بعد سیاسی و دینی نوستالژیک بیشتر از سایر جنبه­ها مشهود است.